Ο καναπές και άλλα αντικείμενα

Ήμουν 6 χρονών και ήθελα να το σκάσω. Έβαλα μέσα στη σχολική σάκα το λούτρινο κοάλα μου και ένα βρακί. Αυτά έφταναν. Έχωσα την τσάντα κάτω από το κρεβάτι και περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Πέρασαν μόνο τριάντα χρόνια μέχρι να έρθει.

Στην αρχή φαντασιωνόμουν μια μεγάλη φωτιά στην αυλή.  Φλόγες γλείφανε τα έπιπλα, τα ρούχα μετά. Βέβαια αυτό που πραγματικά καιγόταν ήταν οι άχρηστες ώρες περασμένες στα βρωμοϊκέα ή σε κάποιο δοκιμαστήριο ρούχων. Εξαγνισμός με φωτιά το είπα εγώ. Auto-da-fé το είπε εκείνος, γελώντας. Μετά το κάψιμο θα έπαιρνα το γέρικο κοάλα κι  ένα βρακί και θα έφευγα. Α, και τον σκύλο φυσικά. Θα χανόμουν το δίχως άλλο, χωρίς τη συντροφιά της κουνιστής ουράς.

Τελικά η φαντασίωση της φωτιάς έμεινε φαντασίωση και όλη η προηγούμενη ζωή μου κλείστηκε σε χαρτόκουτα και αποθηκεύτηκε στο υπόγειο του πατρικού μου. Εκεί θα έκανε παρέα και με τις προηγούμενες ζωές όλων των μελών της οικογένειας. Γιατί έτσι είναι τα υπόγεια των πατρικών σπιτιών. Μικρά νεκροταφεία.

Μόνο με τον καναπέ στράβωσε η μάνα μου. Δεν τον θέλω εδώ μου είπε. Να τον πετάξεις. Στον καναπέ είχε βρει τη γιαγιά πεθαμένη. Καθιστή, με τα μαύρα ρούχα της και το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι, τη μία στιγμή υπήρχε και την επόμενη όχι. Και τότε ήθελε να τον πετάξει, αλλά τον μάζεψα εγώ, παρά τις αντιρρήσεις της. Είναι γρουσουζιά μου είχε πει. Τώρα της επιστράφηκε. Ήθελα να της πω ότι τα αντικείμενα δεν κουβαλάνε τον θάνατο, μόνο μας θυμίζουν τη ζωή που πέρασε, αλλά ήταν ανένδοτη. Αν μπορούσε να τον σηκώσει, μια νύχτα θα τον έβαζε στον ώμο και θα άναβε τη δική της φωτιά. Λες κι έτσι θα ξόρκιζε το θάνατο όλων των αγαπημένων της.

Τα αντικείμενα είναι απλώς αντικείμενα. Ψέμματα. Καμιά φορά είναι και μικρά βαρίδια αόρατα δεμένα στα πόδια μας. Οι αναμνήσεις εξάλλου είναι μέσα στο κεφάλι.

~~~~

-Και τώρα, που κλείσατε την πόρτα πίσω σας, ποιο θα είναι το πρώτο σας βήμα;
-Α, δεν ξέρω αγαπητέ κύριε. Προς το παρόν κεράστε με ένα ποτό κι ελάτε να τα πούμε. Είστε πολύ όμορφος απόψε.