Εδώ τα ΑΤΜ κλείνουν στις 10 το βράδυ. Δηλαδή όχι τα ίδια τα μηχανήματα, αλλά οι είσοδοι των προθαλάμων των τραπεζών. Στην τράπεζα της γειτονιάς μου, ο άστεγος που συνήθως κοιμάται μέσα στον ζεστό προθάλαμο με τα ΑΤΜ, είναι ξύπνιος και κάθεται δίπλα στη γυάλινη πόρτα από τη μέσα μεριά. Χτυπάω το τζάμι κι αυτός μου ανοίγει. Τραβάω λεφτά για να βγω απόψε. Αυτός μετά θα κουκουλωθεί δίπλα στο μηχάνημα που ξερνάει χαρτονομίσματα και ζέστη.
~
Σε συναντάω στο πάρτυ που μου είπες. Με τραβάς να χορέψουμε. Όλο το βράδυ χορεύουμε, από πάρτυ σε πάρτυ, σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη πρώτα και μετά σε ένα ασφυκτικά γεμάτο υπόγειο. Μένουμε τελευταίοι, ιδρωμένοι και βρώμικοι.
~
Κατηφορίζουμε το πλακόστρωτο και μπαίνουμε στο γωνιακό μαγαζί για ένα τελευταίο ποτό κι ας είναι πια ξημέρωμα. Ένας που κάθεται σε σκαμπό σωριάζεται στο πάτωμα και κοιμάται. Η μπαργούμαν που πίνει τσάι, δίνει ένα σάλτο πάνω από τη μπάρα, τον σηκώνει και του λέει να φύγει. Του δείχνει την πινακίδα που γράφει “απαγορεύεται το κάμπινγκ”. Είναι αδύνατη και φοράει γυαλιά. Πιο πολύ μοιάζει με βιβλιοθηκάριο, αλλά δουλεύει εκεί μέσα ήδη μια πενταετία. Sie ist mit allen Wassern gewaschen μου λες- έχει πλυθεί με όλα τα νερά μεταφράζω σιωπηλά την παροιμία επί λέξει. Σε κοιτάω που την κοιτάς. Ασυναίσθητα κάθομαι λίγο πιο στητά. Μαλακίες, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Ξανακαμπουριάζω πάνω από τη μπύρα μου και το τασάκι.
Μιλάω με τον Μίχα. Το μισό του κρανίο μπροστά είναι ξυρισμένο. Μέσα από το δέρμα βγαίνουν καρφιά. Όπως και στα φρύδια, στα αυτιά, στα μάγουλα και τα χείλη. Έχει το πιο γλυκό χαμόγελο μέσα στο πιο βρώμικο μπαρ. Με ακούει υπομονετικά να κατακρεουργώ τη γλώσσα του. Μου απαντάει και ξαναχαμογελάει ντροπαλά. Με κοιτάς φευγαλέα με την άκρη του ματιού σου, προσπαθώντας να ακούσεις τί λέμε. Ή έτσι μου φαίνεται. Μετά γυρίζεις πλάτη.
Μας συστήνεται ο Άχμεντ χαμογελαστός. Είναι ο μοναδικός που δεν φοράει μαύρα. Μοσχοβολάει κολώνια- μια παράταιρη φρεσκάδα που κρατάει μέχρι τώρα, 8 το πρωί, που δεν την έπνιξε η τσιγαρίλα. Μου λέει ότι του θυμίζω τη μάνα του. Προσπαθώ να φανταστώ σε ποιο σημείο της γης βρίσκεται η μάνα του, και τί να κάνει τώρα. Πάει παραδίπλα, λέει και στη διπλανή ότι του θυμίζει τη μάνα του. Κάτι λένε, αυτή γελάει, της χουφτώνει τον κώλο, φιλιούνται λίγο. Και εκείνα τα δευτερόλεπτα είναι μαζί, αλλά ο καθένας ξεχωριστά. Τον παρατάει και πάει σ’ ένα τραπέζι όπου στρίβουν ένα τσιγάρο. Ο Άχμεντ στραβώνει για λίγο, παραμένει στο σκαμπό του και ανέκφραστος κοιτάει έξω από το παράθυρο.
Έξω μια καλόγρια περνάει βιαστική, λουσμένη στο φώς της ανατολής. Κουβαλάει μια θήκη από βιολοντσέλο. Μου ‘ρχεται στο μυαλό η Τζούλι Άντριους στη Μελωδία της Ευτυχίας, που ως καλόγρια στροβιλίζεται σε μια κορυφή στις φωτεινές Άλπεις, τραγουδώντας το The hills are alive with the sound of music. Γυρίζω το βλέμμα μου μέσα στο σκοτεινό μπαρ. Καμία μελωδία της ευτυχίας εδώ μέσα, μόνο χιροσίμες.
Σκέφτομαι ότι όλοι εδώ χαμογελάνε. Αλλά είναι το χαμόγελο μια λεπτή κρούστα, που όσο ανεβαίνει ο ήλιος, ξεραίνεται, σκάει κι ανοίγει. Χαμογελάμε κι εμείς ο ένας στον άλλον- (Κρακ).
Στο τρένο της επιστροφής απέναντι μου κάθεται μία κοπέλα που επίσης επιστρέφει. Κοιμάται ακουμπισμένη στο τζάμι. Είναι πασαλειμένη από το μέηκ-απ που έχει τρέξει στο πρόσωπό της. Το καλσόν της έχει τρύπες από κάφτρες που πέφτανε όλο το βράδυ. Στην αγκαλιά κρατάει ένα ζευγάρι γόβες, ενώ στα πόδια φοράει ζεστά στρωτά παπούτσια. Κάθε λίγο και λιγάκι, όπως γέρνει περισσότερο, μία γόβα ξεφεύγει και κατρακυλάει μέσα στο βαγόνι. Χωρίς να ξυπνήσει εντελώς, σκύβει και τη μαζεύει και τις αγκαλιάζει και τις δύο σφιχτά. Μέχρι να ξαναποκοιμηθεί και να ξαναχαλαρώσει η λαβή. Τότε η γόβα ξαναπέφτει. Και την ξαναμαζεύει. Αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι που κατεβαίνω από το τρένο. Το φαντάζομαι να συνεχίζεται, από τον έναν τερματικό σταθμό στον άλλο και πίσω. Κι αυτή η αέναη κίνηση της γόβας που κατρακυλάει και ξαναγκαλιάζεται σφιχτά από ένα μεθυσμένο μισοκοιμισμένο κορίτσι είναι ξαφνικά ό,τι πιο κατανοητό έχω δει.
Martin Kippenberger
(* όπως ειπώθηκε από τον Αργύρη των Nightstalker σε ξεκίνημα συναυλίας τους)
tintooth.wordpress.com 